معمولی ترین پلی استال از فرمالدئید تهیه می شود که آنرا به نام پلی اکسی متیلن نیز می شناسند. فرمالدئید به کمک آغازگر های آنیونی نظیر تری فنیل فسفین پلیمریزه می شود. این پلیمر برای اولین بار در سال ۱۹۵۶ توسط شرکت دوپونت به صورت تجاری تولید و با نام دل رین به بازار عرضه شد. این ماده به دلیل خصوصیاتی که دارد در مواردی می تواند جایگزین فلزات غیر آهنی شود. پلی استال ها بلورینگی زیادی دارند و درصد بلورینگی آنها بین ۷۷ تا ۸۰% است. بیشتر رزین های پلی استال دارای افزودنی های گوناگون می باشند همچنین برای بهبود مقاومت خزشی و سفتی ممکن است به آنها از ۲۰ تا ۳۰% الیاف شیشه اضافه کنند. این ماده دارای مقاومت سایش بسیار زیادی است و از استحکام خوبی هم برخوردار است (به همین دلیل به فلزات شباهت دارد)، تحمل حرارتی بالا (در ۸۰ درجه سانتی گراد مدت طولانی و در ۱۲۰ درجه سانتی گراد مدت کوتاهی بدون آسیب می مانند)، ضریب اصطکاک پائین، خواص الکتریکی خوب، جذب آب کم، دارای خاصیت الاستیسیته می باشد. متصاعد کردن گاز سمی در صورت حرارت دادن بیشتر از دمای ذوب، حرارت بالا سبب بد رنگ شدن آن نیز می شود، مقاومت کم در برابر اسید ها و باز ها و عوامل اکسید کننده، نور خورشید بر آن تأثیر منفی دارد. سطح این ماده حتی بعد از استفاده طولانی به ندرت خراب می شود، با سطوح فلزی به خوبی کار می کند و در صورت روغن کاری عمل گردش روانتر می شود، مقاومت در برابر مواد شیمیایی و حلال ها.
کاربردها:
• همجواری با قطعات فلزی که دارای تعداد دوران زیادی هستند
• ساخت فنر برای بار های سبک
• چرخ دنده ها و پیچ ها
• یاتاقان ها
• دستگیره
• هواکش
• قطعات پمپ
• سری دوش
• حلقه زنجیرهای تسمه نقاله
• قطعات ماشین آلات صنعتی برای جایگزینی با روی
• فولاد
• آلومینیوم و برنج (در بیش از ۸۰% استفاده از این ماده، جایگزین فلزات شده است)
• صنعت نساجی و …
