انتخاب پایدارکننده­ های حرارتی PVC

پلی(وینیل کلراید) (PVC) یکی از مهم­ ترین پلاستیک­ های تجاری به شمار می ­رود اما، نسبت به حرارت ناپایدار است. بنابراین، از پایدارکننده­ های حرارتی به طور وسیعی در محصولات وینیلی استفاده می­ کنند تا با بهبود مقاومت PVC به دماهای بالا، در تمامی مراحل از آن­­­ در برابر حرارت محافظت کنند. از آنجا که تعداد پایدارکننده ­های صنعت PVC در بازار رو به افزایش است، انتخاب و ارزیابی یک پایدارکننده می­ تواند فرآیند دشواری باشد. در نتیجه، برای انتخاب پایدارکننده ­های حرارتی PVC لازم است درک درستی از موارد زیر داشته باشیم:

– نقش پایدارکننده ­های حرارتی در PVC

– انواع پایدارکننده ­های حرارتی برای ترکیبات وینیلی

– تأثیر اجزاء و محتویات PVC بر انتخاب پایدارکننده ­های حرارتی

– نقش پایدارکننده­ های حرارتی PVC

PVC یکی از پرکاربردترین پلاستیک­ های تجاری است که ترکیبات آن دارای کاربردها و روش ­های فرآیندی متنوعی هستند. اما، PVC در دماهای فرآیندی از نظر حرارتی ناپایدار است.

مقدار و نوع انرژی­ های ورودی در بین روش­ های تولید و کاربردهای وسیع PVC به طور قابل توجهی متفاوت است. در حقیقت، فرآیند تخریب رزین در رآکتور آغاز و می­ تواند در زمان انبارداری، از طریق اکسیداسیون، تشکیل کربونیل و …، حتی قبل از استفاده، ادامه یابد.

زمانی که PVC تا ۱۷۰ درجه سانتی­گراد حرارت می­ بیند، هیدروژن و کلر آن حذف می­ شود. فرآیند تجزیه شروع و منجر به رهایش HCl (جدایی هیدروکلراید خودکاتالیستی) می­ شود. مولکول­ های ناپایداری (ساختارهای کلر آلیلی) پدید می ­آیند که رهایی HCl را افزایش می ­دهند. و این واکنش زنجیروار به همین ترتیب ادامه می­ یابد.

عواملی که باعث گسترش فرآیند تخریب در PVC می ­شوند عبارتند از:

– چرخه­ های اختلاط (اختلاط خشک، بنبوری، مخلوط کننده های پلاستیزول با سرعت بالا)

– فرآیند کردن (کلندر، اکسترودر، قالب­گیری)

– ساخت (ترموفورمینگ، ساخت ورق)

– در معرض انرژی نوری یا حرارتی قرار گرفتن در فضای باز

– گرمای محیط استفاده از محصول (فضای داخلی خودرو، مجرای هوای گرم)

– استریلیزه کردن به وسیله­ اشعه­ گاما

بنابراین، پایدارکننده­ های حرارتی نقش کلیدی را در بهبود مقاومت ترکیبات PVC به حرارت یا دماهای بالا ایفا می­ کنند. هدف از پایدارسازی حرارتی محافظت از ترکیبات وینیلی در تمامی مراحل است. جهت جلوگیری از تخریب ترکیبات PVC، پایدارکننده­ های حرارتی از طریق روش ­های زیر عمل می­ کنند:

– خنثی سازی هیدروژن کلراید

– جایگزینی پیوندهای کربن-کلر ضعیف شده

– جلوگیری از اکسیداسیون

امروزه، انتظار صنعت آمیزه سازی از پایدارکننده­ های PVC پوشش بسیاری دیگر از نیازمندی­ های PVC در کنار پایدارسازی حرارتی این پلیمر است.

– انواع پایدارکننده­ های حرارتی برای ترکیبات وینیلی

در حال حاضر چندین گروه پایدارکننده­ حرارتی و نوری در صنعت مواد وینیلی به کار می ­رود:

– مخلوط فلزی:

نمک اسیدهای آلی (مایع و جامد)، از یکی از فلزات باریم، کلسیم، کادمیم، و زینک، و یا ترکیبی از آن ­ها تشکیل شده است. به طور معمول، زنجیر خطی با ۸ تا ۱۸ کربن یا زنجیر شاخ ه­ای آلیفاتیک اسیدهای کربوکسیلیک مورد استفاده قرار می­ گیرند. اسیدهای آروماتیک (آلکیل بنزوئیک) نیز قبلا مورد استفاده قرار می­گرفتند که به دلیل سمیتشان دیگر بکار برده نمی­

شوند.

-ترکیبات آلی قلع (ارگانوتین):

(مرکاپتیدهای آلی قلع ارائه دهنده­ی عملکرد گرمایی عالی)

خصوصیات فیزیکی و شیمیایی پایدار کننده­های حرارتی ارگانوتین صرفاً به ماهیت گروه های شیمیایی متصل به اتم قلع بستگی دارد. مرکاپتیدهای آلی قلع عملکرد حرارتی بسیار خوبی دارند و بنابراین به عنوان کارآمدترین پایدار کننده­های حرارتی شناخته می­شوند.

پایدار کننده­ های ارگانوتین با سایر مواد افزودنی مورد استفاده در PVC سازگاری خوبی دارند بنابراین چالش های فرآیند را به حداقل می­ رسانند. مرکاپتیدهای ارگانوتین همچنین در فرآیند کردن پی وی سی نرم و سخت، ماندگاری رنگ برجسته ای ارائه می ­دهند.

-نمک­ ها و صابون­ های سرب (مایع و جامد):

(مقرون به صرفه­ ترین پایدار کننده­ حرارتی PVC)

پایدارکننده­ های حرارتی بر پایه­ نمک ­ها و صابون­ های سرب یک پایداری گرمایی طولانی مدت را ارائه می­ دهند. این پایدار کننده های حرارتی به عنوان یکی از مقرون به صرفه­ ترین نوع پایدار کننده ­ها برای PVC در نظر گرفته می­ شوند. ترکیبات PVC هنگام پایدارسازی  با پایدارکننده­ های حرارتی سرب: – پایداری عالی در برابر گرما

                                                          – خصوصیات مکانیکی و الکتریکی استثنایی

                                                          – دامنه فرآیندی گسترده تر

را نشان می­ دهند.

در کنار این مزایا ، پایدار کنند ه­های حرارتی سرب دارای محدودیت هایی نیز هستند. این پایدار کننده ­ها هنگام استفاده در پنجره­ های PVC منجر به تغییر رنگ آن­ ها می­ شوند. سرب به دلیل عدم حل شدن کلریدهای سرب تشکیل شده در هنگام پایدارسازی، بهترین خواص الکتریکی را ارائه می­ دهد. در حال حاضر، سرب برای جای گزینی احتمالی توسط سیستم­ های مخلوط فلزی خاص، در عایق ثانویه و تزئینی سیم تحت فشار است. این در حالیست که، عایق اولیه هنوز به بهترین شکل توسط سرب پایدار می شود. 

-ترکیبات بر پایه­ کلسیم یا روی: (بیش ترین کاربرد سیستم­ های Ca/zn در بخش­ هایی است که به دلیل تماس مستقیم یا غیر مستقیم به مجوز USFDA نیاز باشد.)

پایدار کننده ­های بر پایه­ی کلسیم یا روی معمولاً حاوی استئارات کلسیم و مقدار کمی صابون روی مانند اکتوات روی هستند.

پایدار کننده ­های بر پایه­ی کلسیم / روی که برای کاربرد در پی وی سی سخت استفاده می­ شوند، به طور کلی به صورت مایع / پودر در دسترس هستند. چنین پایدار کننده ­های حرارتی ثبات رنگ را در هنگام فرآیند PVC بهبود می­ بخشند و آن را در طول عمر قطعه حفظ می­ کنند.

 -انواع آلی و متفرقه­ دیگر: پایدار کننده­ های حرارتی آلی شامل آلکیل/ آریل فسفیت­ ها، ترکیبات اپوکسی، بتادی­کتون­ ها، آمینو کروتونات ­ها ، ترکیبات هتروسیکل (ناجور حلقه) نیتروژن، ترکیبات گوگرد ارگانیک (به عنوان مثال تیول ­های استر) ، فنولیک­های استتار شده و پلی­ال­ ها (پنتا اریتریتول­ ها) هستند. این اقسام در حال حاضر به شدت مورد تحقیق قرار گرفته­ اند و انتظار می ­رود که استفاده از آ ن­ها رشد چشمگیری داشته باشد. 

ترکیبات وینیلی  اکسترود، کلندر یا قالب گیری شده و پلاستیزول­ های وینیلی، اغلب با پایدارکننده ­های حرارتی مخلوط فلزی   Ba / Zn، Ca/ Zn پایدار می­ شوند. سیستم های Ca / Zn بیشتر در کاربردهایی استفاده می­ شوند که نیاز به تأیید USFDA برای تماس مستقیم یا غیرمستقیم با غذا دارند.

در آمریکای شمالی و جنوبی و مناطقی از خاور دور، ترکیبات سخت وینیلی برای اکستروژن و قالب سازی، اغلب با مرکاپتیدهای ارگانوتین پایدار می­ شوند و در اروپا برای این منظور از سیستم های سرب یا مخلوط فلزی استفاده می­ شود.

 

 

– تأثیر مواد تشکیل دهنده­ PVC در انتخاب پایدار کننده­ های حرارتی

در بیش تر موارد، بهترین روش بررسی پایداری گرما و حفظ رنگ فرمولاسیون، با و بدون این مواد افزودنی است. این روش امکان تعیین میزان هرگونه مشکل بالقوه را از قبل فراهم می ­کند.

محتویات ترکیبات وینیلی که می ­توانند تأثیر بالقوه­ای بر پایداری حرارت PVC داشته باشند از این قرار هستند:

– رزین­ های وینیلی

– رزین­ های اصلاح کننده

– نرم ­کننده ­ها

– فیلرها

– رنگ­ دانه­ ها

– روان­ کننده ­ها

– افزودنی­ های دیگر

-رزین­ های وینیلی:

طیف گسترده­ی رزین­ های وینیلی احتمالا تنها عامل مهمی است که می ­تواند تنوع پایدارکننده ­های پیش روی آمیزه­ سازان را توضیح دهد.

هموپلیمر PVC با روش های پلیمریزاسیون سوسپانسیونی ،توده و امولسیونی ساخته می شود. مقدار و نوع اجزای باقیمانده روی رزین رسیده به دست کاربران (باقیمانده های کاتالیزور، عوامل تعلیق، مواد امولسیون کننده و…) می­ توانند تفاوت زیادی داشته باشند. دو رزین وینیل ساخته شده از طریق یک روش واحد توسط دو تولید کننده مختلف، می ­توانند پاسخ متفاوتی به یک سامانه­ی پایدارکننده داشته باشند.

کوپلیمرهای پی وی سی و پی وی سی با سایر کومونومرها (پروپیلن، ستیل­وینیل­اتر، وینیلیدین کلراید) نیز پاسخ متفاوتی به یک سیستم پایدارکننده دارند. یکی از تفاوت های بارز در پاسخ پایدارکننده در مورد مخلوط­ های فلزی Ba / Zn و Ca / Zn رخ می­ دهد. این پدیده که “حساسیت روی” نامیده می­ شود، یک تغییر رنگ شدید (حتی سوختن) در ترکیبات پی وی سی­ای است که در معرض مداوم حرارت قرار می­ گیرند. تخریب ناشی از روی (سیاه شدن و سوختن ناگهانی) یک پدیده­ معمول است. در واقع، هنگامی که نمک کربوکسیلیک اسید روی کلر ناپایدار را روی زنجیره پلیمر جانشین می­ کند، کلرید روی تشکیل می­شود که یک اسید لوئیس قوی و یک کاتالیزور تخریب برای PVC است. جز فسفیتی به خودی خود معیاری از پایداری طولانی مدت را ارائه می­ دهد.

 

در شکل بالا، سیستم ­های Ba / Cd و Ba / Cd / Zn از افزودن فسفیت سود می­ برند. چنین گمان می­ شود که فسفیت، روی و کلریدهای کادمیوم تشکیل شده در طی فرآیند پایدارسازی را حبس می­ کند. به همین دلیل، فسفیت ها به عنوان تأخیراندازنده در پدیده­ی “سوختن روی” که در بالا توضیح داده شد، شناخته می ­شوند. افزودن بیشتر جز اپوکسی به یک سیستم مخلوط فلزی منجر به بهبود چشمگیر پایداری حرارتی می ­شود. با در نظر گرفتن عم لکرد اپوکسی به تنهایی بهتر متوجه میزان این هم ­افزایی خواهید شد. هم­چنین یک مطالعه نشان داده است که مقاومت به روی را در یک رزین حساس به روی می­ توان با شستن آن از کاتالیزورهای باقیمانده، عوامل تعلیق یا عوامل امولسی فایر، افزایش داد. وینیل استات – کوپلیمرهای وینیل کلراید  کاملاً به روی حساس هستند (به میزان استات بستگی دارد). از استفاده از روی در سیستم پایدارکننده باید اجتناب شود. یک استثنا در این زمینه وجود دارد که در بخش “پرکننده ها” مورد بحث قرار خواهد گرفت. انواع دیگر کوپلیمرها معمولاً به پایدارکننده­ ها مانند هموپلیمرهای سوسپانسیونی PVC پاسخ می­ دهند. آن ها درجات مختلفی از حساسیت به روی را از خود نشان می­ دهند. اکثر این کوپلیمرها (پروپیلن، پی وی سی اصلاح شده با استیل وینیل اتر) دارای پایداری گرمایی ذاتی بیشتری نسبت به کوپلیمرهای استات هستند.  پی وی سی تولید شده به روش پلیمریزاسیون توده یا جرمی مانند رزین های پی وی سی سوسپانسیونی K-value دارای پایداری حرارتی هستند و هر دو به خوبی به طیف گسترده­ای از سیستم ­های پایدار کننده­ مخلوط فلزی، ارگانوتین و سرب پاسخ می­ دهند. رزین های PVC تولید شده به روش پلیمریزاسیون امولسیونی امروزه عمدتاً رزین های پراکندگی پلاستیزول هستند که دارای ذرات بسیار ریز و با سطوح صاف هستند. اکثر رزین­ های پراکندگی به خوبی به سیستم ­های پایدار کننده مخلوط فلزی و ارگانوتین پاسخ می­ دهند. 

-رزین­های اصلاح کننده: بسیاری از رزین­های ترموپلاستیک همراه PVC استفاده می­شوند تا موجب : – تقویت استحکام و/یا فرآیندپذیری و ذوب PVC سخت– تغییر خواص PVC انعطاف پذیر مانند حفظ برجستگی در طی عملیات پسا-شکل­ دهی شوند.این رزین­ های اصلاح کننده شامل موارد زیر هستند: – پلی اتیلن های کلردار شده (CPE)- ترپلیمرهای اتیلن وینیل استات / مونوکسیدکربن (EVA اصلاح شده)

-اکریلونیتریل بوتادین استایرن (ABS)

– متاکریلات بوتادین استایرن (MBS)

– پلیمرهای اکریلیک

که در زمان ترکیب با PVC، برخی از این اصلاح کننده­ ها می­ توانند در درجات مختلفی از پایداری حرارتی و نوری بکاهند. به طور کلی، سیستم پایدارکننده می­ تواند یکسان باشد. اگرچه، بسته به شدت فرآیند، ممکن است به یک سطح پایدار کنندگی بالاتر نیاز باشد.

ترپلیمرهای EVA و پلی ­اتیلن­ های کلردار شده تأثیر کمتری بر پایداری حرارتی و نوری دارند. آن­ ها عمل کرد بسیار خوبی در کاربردهای سخت در فضای باز که نیاز به مقاومت به هوازدگی دارند، نشان می­ دهند.

پلیمرهای اکریلیکی نیز برای کاربردهایی که در فضای باز قرار دارند توصیه می­ شوند. برخی از اصلاح کننده ­های اکریلیک و ABS برای کاربردهای وینیل شفاف (کمترین میزان سفیدشدگی تنشی) مناسب هستند، اما بر پایداری حرارتی تأثیر می­ گذارند. به نظر می­ رسد که بخش نیتریل ABS باعث کاهش پایداری حرارتی نوری PVC شود.

اصلاح کننده­ های ضربه را می­ توان به صورت زیر تقسیم ­بندی کرد:

– نوع “ماتریسی” (درهم تنیدگی زنجیر با مولکول­ های PVC) مانند ترپلیمرهای EVA و پلی اتیلن کلر دار شده – نوع “ذرات پودری” (سطوح مشترک رزین-رابر ، یا کمک فنرها) مانند اکریلیک ، MBS و ABS. 

استفاده از برخی از پلیمرهای اکریلیک به عنوان کمک فرآیند بسیار گسترده است. آن­ ها به یک دستی جریان مذاب و صاف بودن سطح و همچنین ذوب سریع تر PVC در یک دمای مشخص کمک می­ کنند و حتی می ­توانند دمای ذوب (یا ژل شدن) ترکیب را کاهش دهند.

– نرم­ کننده­ ها:

نرم کننده ها به طور کلی ترکیبات آلی با فراریت پایین هستند که انعطاف پذیری، ازدیاد طول و الاستیسیتی را به ترکیب منتقل می ­کنند.

رایج ­ترین نرم­ کننده ­ها شامل:

– استرهای آروماتیک یا آلیفاتیک اسیدهای دوبازی (dibasic acid)

– گلیکول دی ­استرهای اسیدهای مونو بازی

– پلی­ استرهای خطی

– گلیسیرید اپوکسید شده و مونو استرها

– استرهای فسفاتی

– هیدروکربن ­های آروماتیک

– هیدروکربن­ های کلردار شده­ی آلیفاتیک

انتخاب پایدارکننده تحت تأثیر نوع یا مقدار نرم کننده­ موجود در فرمولاسیون نیست.

دو مورد استثنا نیز وجود دارد:

۱- با استفاده از فسفات ها و پارافین های کلردار شده، شما به کمک پایدارکننده­ اپوکسی بیش تر و فسفیت اضافی در سیستم مخلوط فلزی باریم/روی یا کلسیم/روی نیاز خواهید داشت. ۲- نرم کننده ­های اپوکسی (سویای اپوکسید شده، و روغن های بزرک (کتان)) اغلب در کامپاندهای PVC به عنوان یک پایدارکننده کمکی با سیستم های پایدارکننده مخلوط فلزی  استفاده می­ شوند. نرم کننده­ های اپوکسی در کنار عمل کرد اصلیشان به عنوان پذیرنده­ HCl، باعث ارتقای پایداری حرارتی و نوری در اکثر سامانه­ های پایدارشده توسط ترکیبات مخلوط فلزی/ فسفیت می­ شوند.  

– فیلرها: 

از ترکیبات معدنی جامد و بی اثر در فرمولاسیون وینیل به عنوان پرکننده استفاده می­ شود. اهداف استفاده از این مواد عبارتند از:

– کاهش هزینه

– ایجاد کدری

– دست­یابی به برخی از خواص نهایی مطلوب (مقاومت در برابر سایش ، مقاومت در برابر پارگی، سختی و حتی تأخیر در آتش سوزی در استفاده با آلومینای سه آبه). 

کربنات کلسیم متداولترین ماده پرکننده در فرمولاسیون PVC است. اگرچه کربنات کلسیم به خودی خود بر پایداری حرارتی تأثیر نمی ­گذارد، اما برای تغییر نسبت فلز در سیستم­ های پایدارکننده­ مخلوط فلزی باید میزان کربنات کلسیم را افزایش داد.

گروه پرکننده­ های سیلیکاتی به لحاظ پایداری مشکل زیادی ندارند. معمولاً افزایش مقدار اپوکسی به علاوه ۵/۰ قسمت اضافی فسفیت برای غلبه بر هرگونه مشکل پایداری که ممکن است رخ دهد کافی خواهد بود.

ATH (تری هیدرات آلومینا) از نظر پایدارکنندگی کاملاً شبیه کربنات کلسیم رفتار می­ کند.

-رنگ دانه­ ها:

رنگ ­ها و رنگ دانه­ های آلی و معدنی مورد استفاده در صنعت PVC به طور عمیق مورد مطالعه قرار گرفته ­اند و اطلاعات زیادی در مورد تأثیر آنها بر روی موارد زیر وجود دارد:

– پایداری حرارتی

– پایداری نوری

– مقاومت شیمیایی

– مقاومت به اکسیداسیون و …

اگر شما یک سیستم پایدارکننده PVC انتخاب کنید که برای رزین، نرم کننده، پرکننده، فرآیند و کاربرد نهایی مناسب باشد، برای  محافظت از رنگدانه نیز کافی است. با این وجود، باید به چند مورد خاص اشاره شود:

– رنگدانه­ های فلزی به طور کلی بهترین پایداری رنگ را در حضور پایدارکننده­ های قلیایی حفظ می­ کنند. میزان کم استفاده از اپوکسی و استفاده از روان کننده­ های بی اثر (روغن معدنی یا پلی­اتیلن با وزن مولکولی پایین) نیز توصیه می­ شود. 

رنگدانه ­های فلورسنتی بهتر است برای قرار گرفتن در معرض حرارت و نور با پایدارکننده­ های آلکیلین مرکاپتواستر پایدار شوند. همچنین سیستم های مخلوط فلزی با میزان روی بالا/ فسفیت نتایج خوبی را نشان داده­ اند.

-روان­ کننده­ ها:

یکی از جنبه­ های کم تر درک شده و در عین حال مهم ترین جنبه­ فناوری PVC ، پدیده روانکاری است. این بخش به خصوص در هنگام کار با PVC سخت بسیار اهمیت می­ یابد. در واقع، بحث روان کاری و پایداری را نمی توان در فرآیند سخت PVC از هم جدا کرد. 

روان­ کننده­ ها را می ­توان با مرتبط کردن شیمی و رفتار آن­ ها، تا حدودی طبقه بندی کرد. اصطلاحات “داخلی” و “خارجی” برای توصیف ماهیت روان­کننده­ ها با توجه به استفاده از آن ها در ترکیبات PVC به کار برده شده است. با این حال، طیفی از رفتارهای روان­ کنندگی به صورت زیر وجود دارند:

– روان­ کنندگی “درونی” مولکول­ های قطبی (اسید استئاریک، استئارات­ های فلزی، استرهای اسیدهای چرب و گلیسیریدها).­ – مواد حاوی هر دو گروه قطبی و زنجیره­ های طولانی کربن (خصوصیات داخلی و خارجی در تعادل). – روان کاری “خارجی” هیدروکربن­های با زنجیره بلند به دست آمده از روغن­ های پارافین، مو­م­ های پارافین و پلی­ اتیلن­ های با وزن مولکولی کم (PE اکسید شده و غیر اکسید شده). ۱- روان کننده داخلی دارای اثر نرم ­کنندگی است. 

– آن ها گرانروی مذاب و اصطکاک داخلی بین مولکول های پلیمر را کاهش می دهند.

– ذوب سریع تر نیز با استفاده از روا­­ن­ کنندگی داخلی دیده می شود.

۲- روان کننده­ های خارجی اساساً به واسطه  عدم انحلال در PVC کار می­ کنند. 

– آن ها به سطح مهاجرت کرده و می ­توانند اصطکاک بین مذاب PVC و سطوح فلزی داغ در اکسترودر، کلندر و … را کاهش دهند.

– این رفتار روان کننده بسیار وابسته به وزن مولکولی و نقطه ذوب آن است. در حال حاضر، فناوری روانکاری کنونی، روان کننده­هایی با طراحی ویژه تحت عنوان  (one-pack) ارائه می دهد. که از خصوصیات روان­کننده­ های داخلی و خارجی توامان استفاده می­ کند. این بسته ها برای فرآیندها و کاربردهای ویژه­ی محصول طراحی شده ­اند. 

انتخاب پایدارکننده با توجه به نیاز به روانکاری به ویژه در فرآیند PVC سخت بسیار مهم است. اکثر روان­ کننده ­ها، داخلی یا خارجی، هیچ تأثیر سوئی بر پایداری حرارتی PVC ندارند و در صورت استفاده از سطح مناسبی از پایدارکننده، به خوبی پاسخ می ­دهند.

یک استثنا: هنگام استفاده از وکس N,N’ ethylene bis-stearamide، به پایدارکننده بالاتری نیاز است که به دلیل اثرات مخرب آمیدها بر روی رزین PVC می­ باشد.

پایدارکننده­ های قلع مرکاپتواستر نسبت به پایدار کننده ­های کربوکسیلات­ های قلع، باریم/روی، کلسیم/روی و سرب در کاهش ویسکوزیته مذاب نقش بیش ­تری دارند. اکثر پایدارکننده ­های مرکاپتید قلع اساساً فاقد روان کندگی  هستند. با این حال، بر اساس میزان سازگاری و تاثیر بر روی ویسکوزیته، ممکن است تا حدی رفتار روان کاری داخلی نشان دهند. بنابراین، مرکاپتیدهای قلع معمولاً در مقایسه با سرب یا مخلوط فلزی، به روان­ کننده­ خارجی بیش تری در فرآیند PVC سخت نیاز دارند. تا کنون،اسید استئاریک و استئاریل الکل رایج ­ترین روان کننده ­های صنعت هستند. آن ها با طیف گسترده­ای از پایدارکننده ­ها از جمله بیش تر سیستم های مخلوط فلزی (Ca/Zn ،Ba/Zn) به خوبی کار می­ کنند. 

-دیگر افزودنی ­ها:

دیگر افزودنی­ های مورد استفاده در بسیاری از فرمولاسیون­ های وینیلی عبارتند از:

– عوامل فوم­ زا

– عوامل خیس کننده جهت کنترل ویسکوزیته­ پلاستیزول

– زیست­کش ­ها

– عوامل آنتی­استاتیک 

– جاذب­ های UV

هنگام انتخاب یک پایدارکننده­ برای ترکیبات PVC که حاوی هر یک از این مواد افزودنی است، باید مراقب بود. آنها ممکن است با پایدارکننده­ های خاصی واکنش نشان دهند. این امر باعث کاهش پایداری حرارتی و یا ایجاد محصولات رنگی حاصل از واکنش می­ شود.

به عنوان مثال، برخی از عوامل آنتی استاتیک (ترکیبات آمونیوم چهار ظرفیتی) می­ توانند پایداری حرارتی را به میزان قابل توجهی کاهش دهند.

برخی از جاذب­ های UV ممکن است یک محصول زرد از واکنش با پایدارکننده ­های قلیایی تشکیل دهند. در چنین مواردی، برای مقابله با این مشکل به سطح بالاتری از اسید استئاریک نیاز است. برخی از جاذب های UV (تریازول­ها) ممکن است با پایدارکننده ­های قلع مرکاپتید تمایل به ایجاد رنگ صورتی نشان دهند.

همراهان عزیز می‌توانند جهت برقرای ارتباطات دوسویه، انتقال سوالات، نظرات و پیشنهادات سازنده خود از طریق پست الکترونیک زیر ما را یاری فرمایند.

info@fara-ps.com 📧